Addis/Frankfurt 24/25 oktober

Addis, vrijdag, zaterdag 24 en 25 oktober

Een laatste, lange dag in Addis, het enige doel vandaag is het National Museum, wat inkopen doen en wachten tot het acht uur in de avond is, om naar het vliegveld gebracht te worden.
Per taxi naar het museum. Het is erg druk op straat, zoals gewoonlijk, maar op vrijdag is het extra druk halverwege de ochtend, want voor de moslim gemeenschap begint de vrije dag. Iedereen op tijd naar huis voor het middaggebed. De staatinstellingen sluiten dan ook rond 12.00 uur. Op de klok van de taxi staat echter de Ethiopische tijd. Zes uur vroeger dus. (zie eerder bericht)
Het museum ziet er geordend uit. Top attractie is Lucy, een van de oudste gevonden menselijke skeletten. Deze afdeling ziet er dan ook het best verzorgd uit, met een mooie opstelling. De rest van het museum kan naar onze begrippen veel beter, een beetje een allegaartje zonder echt interessant te worden.
We lunchen in….. juist restaurant Lucy. Een van de mooiere en gezelligere lounge restaurants. Het is er erg druk, veel groepen, begeleid door een gids. Leuk om te zien en te horen dat er afspraken gemaakt worden voor plaatsen die wij in middels achter de rug hebben.
Er is nog een aardig voorval te verhalen. De shuttle bus van de vorige dag, naar het vliegveld van Bahir Dar: naast de chauffeur zit zoals gebruikelijk een tweede medewerker om de bagage in en uit te laden. Zo worden banen gecreëerd. Hij draait zich naar ons om en vraagt om zijn hotel aan te bevelen op de daartoe bestemde internet sites. Ook geeft hij daarvoor zijn e-mail adres, maar dat blijkt ook voor iets anders te dienen. Zijn vader is onlangs overleden en hij zou mij graag als zijn nieuwe vader willen beschouwen. Wat ik daarvan vond. Niets dus, want het overviel mij. (Het hangt natuurlijk ook af hoe aardig zijn moeder is, of niet?). Zowel Nathalie als ik wisten opeens ons eigen e-mail adres niet meer, helaas! Uiteraard zocht hij iemand die hem financieel wat uit de wind zou houden. Er zijn veel buitenlandse vaders nodig, denk ik.

Zo, we zijn nu in Frankfurt, daar brengen we ruim vier uur zoet door en dan heerlijk naar huis.

Iedereen van harte bedankt voor het volgen en de interesse in onze belevenissen.
Wie weet tot ooit.

Nathalie en Bart